داستان پروانه عطار

تمثیل داستان پروانه ی عطار 

شبی چند پروانه،دورهم جمع وخواستار دیدار شمع شده.ومیخواهندیکی از آنهااز معشوق وصف وخبراورابیاورد. یکی ازپروانه هابرخاسته درفضای قصر بدنبال نور ونشانه های شمع میگردد.ازدور نوری ازشمع رامیبیند وبر میگردد وبه اندازه درک وفهم خودش شروع به وصف شمع میکند...پروانه ای اورانقدومیگوید :که با این توصیفات معلوم میشود توهیچ فهم وآگاهی درباره معشوق نداری . 

پروانه ی دیگری برمیخیزد وخود را از دورلحظه ای برشمع میزند.وپرزنان در نورشمع غرق میشود. ولی حرارت ونور شمع راطاقت نیآورده وبلافاصله برمیگردد.بعداز بازگشت شروع به گفتن این وصال میکند.و رازهایی را بازگو میکند ..پروانه ی ناقد میگوید:که این پروانه نیز،مانند آن یکی خبرو نشان درستی ازمعشوق ندارد.یکی دیگراز پروانه ها،در حالیکه عشق به معشوق اورا مست وازخودبیخود کرده بود خود را به شمع رساند .با شور و اشتیاق مستقیما خود را بر آتش شمع زد.دو بال خود را بر گردن شمع انداخت درحالیکه ازسوختن جسمش بی خبر بود و عاشقانه شمع را در آغوش کشید تا آنگاه که شعله شمع  سر تا پای او رافرا گرفت.بال و پرش سوخت و هم رنگ شعله شمع شد . 

 پروانه ناقدوقتی او را از دور دید که شمع او را با نورش هم رنگ خود کرده است ،گفت: فقط این پروانه ، شمع را شناخت .آن کسیکه درراه عشق هیچ اثری ازاوباقی نماند،عاشق حقیقی اوست .

سعدی فرموده:

ای مرغ سحر ،عشق  زپروانه بیاموز 

کان سوخته را جان شد و آواز نیامد 

این مدعیان در  طلبش بی خبرانند 

آن را که خبر شد ، خبری باز نیامد

 

نمادهای بکار رفته دراین تمثیل :

پروانه اول ودوم :زاهدان دروغین 

پروانه سوم:عاشق حقیقی

شمع :معشوق حقیقی(خداوند)